ناتور دشت به کارگردانی سید محمدرضا خردمندان قهوه‌ی تلخی است که از روی آشِ نَپُخته‌ی سینمای ایران که با هیچ شکری پایین نمی‌رود. این فیلم نمادِ گُسَستِ جامعه با هنرمند شده که با بهانه تراشیدن‌ها در ابتدای خود مانندِ آن که: بر اساس یک داستان واقعی است، می‌خواهد گُفتمانی غیرِواقعی را لاپوشانی کند. اعترا ...
بازگشت شرلوک هولمز: نشانه‌ی انتقام با نوشته و کارگردانیِ بهزاد سیفی فرصتی مطالعاتی برای گُفتمان پیش‌رو و جاودانه در تئاترِ اصفهان حولِ محورِ یک کارآگاه است. مِتُدِ کشفِ جنایت تا اندازه‌ی زیادی من را به یادِ «قتل در قطارِ سریع‌السیرِ شرق» 1974 سیدنی لومت، انداخت. البته از خصوصیاتِ خوبِ چند بُعدی بودن ...
آریاشهر دونفر ساخته‌ی حمید بهرامیان که در کارنامه‌ی خود «ملاقات با جادوگر» را نیز دارد، یک هژمونیِ جنسی با تمرکزِ بر لفاظی‌های اِروتیک است. بهرامیان در گفت‌وگویی عنوان داشته که کیفیتِ سینما پایین آمده، من اتفاقاً می‌خواستم به این مُهم اشاره داشته باشم که این کیفیت را کمّیتِ چُنین آثارِ سطحی و مُناظر ...
سوپرمنِ جیمز گان یک ایدئولوژیِ پُر سیاستِ هالیوودی از مجموعه فیلم‌هایی‌هایی است که به مفهومِ هنر در قالبِ درام تجاوز کرده‌اند تا شمایلی از سُلطه‌جویی در آن پدیدار شود. من نمی‌توانم سینما را حاصلِ اندیشه‌های مزاحمِ سیاسی بدانم امّا متأسفانه اَبَرقهرمان‌های هالیوودی گُفتمانِ انگاره‌ها، جامعیَّت بخشیدن ...
گزارش تغییر به روایت یک جوجه اردک زشت که تا 20 شهریور در پردیس هنر اصفهان به روی صحنه می‌رود، یک نمایشِ تکاملی از گُفتمانِ اِروتیک با لحنی بزرگسالانه است که بعضاً شوخی‌های دراماتیک آن در ژانر کودک تفسیر می‌شود. احسان جانمی به عنوان نویسنده و کارگردانِ این نمایش نباید به این موضوع که مثلاً این اثر 11 ...
مأموریت غیرممکن: تسویه حساب نهایی، روزشمار نهایی به کارگردانی کریستوفر مک کوری اثری لایقِ دنیای مجازی به رهبریِ هوش مصنوعی است. سینما در جمیعِ جهات توهمی سردرگرم کننده دارد؛ این توهم شکلی از رویاپردازی هنرمندانْ و عواملِ در آن خواهد بود. از تاریخی به بعد، عموماً بعد از «ماتریکس» برادران واچوفسکی، سی ...
1تنهایی‌های مُردن در آغوشِ اشک‌های تو با تصورِ اینکه ساعت‌ها به تلویزیون خیره مانده بودم یک شعرِ نیمه‌تمام، خواهد شد. نه فروغِ فرخزاد می‌تواند بالشت‌های خونی‌اش را بر دیده‌ی تارآلودِ خیسِ من فشار دهد و نه فرشته‌ای که از جنسِ مَردان سرزمینم بود. می‌خواستم برای‌ات نامه‌ا‌ی بنویسم که خودکارم تمام شد؛ ...
آرامسایشگاه به کارگردانیِ سمانه سجادی اثری شریف، کوچک و دوست‌داشتنی است که در جمیعِ جهات یک نئولوژیِ فلسفی با نگاهی ناتورالیسم است. اگر تفکرِ نقادانه را کنار بگذاریم و به جزئیاتِ ارزشمندِ کار بپردازیم باید اعتراف کرد که: به تولدِ برگمن در عرصه و عیانِ نمایشِ استان نزدیک شدیم. این اصلاً غُلُوّ نیست ک ...
تهران، محصولِ 2025 سینمای هند به کارگردانیِ آرون گوپالان، جَوّزده و تلاشی نافرجام است که در حمایت از اسرائیل تلاش دارد تا ایران را تروریست نشان دهد و در این مسیر از هنرِ مهم‌ترین رسانه‌ی دیداری عقب مانده. سینمای هند معروف شده به بد دروغ‌گفتن. سینمایی که از پروتاگونیست‌های خود اُسطوره‌هایی افسانه‌صفت ...
موروماچی بورای ساخته‌ی یو آیری نه سینمای ژاپن بلکه هالیوود در عرصه‌ی عیان شده‌ی آسیا است. فیلمْ با موسیقیِ متنِ وسترنی خود آب و تابی قَلیل و مفتضحانه بر کلیشه‌هایی شرقی اِعمال کرده که تالی‌فاسدهایی ناخودآگاه به دنبال داشته باشد. این کلیشه‌ها پیشتر ساخته کوروساوا: «هفت سامورایی»، اوزو: «داستان توکیو» ...