بچه‌کاراته‌کار: افسانه‌ها به کارگردانیِ جاناتان انتویستل تکرارِ کلیشه‌های اکشنی از جنس هنرهای رزمی در پوستِ داستان بر مجاریِ فیلم‌نامه است. این استوار کردنِ داستان بر یک کلیشه‌ی بارها تکرار شده را خیلی هم بد نمی‌دانم چرا که موقعیتی شبیه به «رئیس بزرگ» لو وی با بازیِ بروس لی، ساخته که خوانشِ مُدرنی ه ...
عباس فخری را با نمایش «استاد نوروز پینه‌دوز» می‌شناسم. متأسفانه هنرمندی را دیر شناختم که احساس می‌کنم ریشه‌ی هنرش در خانواده‌ی ایرانی است و این را در گفت‌وگویی 40 دقیقه‌ای که با او داشتم باور کردم. وی از آن دست تئاتری‌های حومه‌ی اصفهان است که حق‌اش بیش‌تر از این‌ها دیده شدن است؛ چرا که ایمان دارم تن ...
بالرین ساخته‌ی لن وایزمن تحرکی است بر صنعتِ سرگرم‌کننده‌ای که از هنر سینما فقط ژانر ساختن را یادگرفته. البته که ساختِ ژانر یک هنرِ سینمایی است و در آن هیچ بحثی وجود ندارد امّا من به عنوانِ یک بیننده و منتقدِ سینما با ژانری که حاصلِ تلاشی صنعتی باشد مخالفم. خُب در اولین مواجهه‌ام با این اثر مقایسه‌ای ...
خاطرات بندباز به کارگردانی حامد رجبی یک ماجراجویی بعد از ماجرای ذهن‌زدگی در سینمای ایران است. تعریفِ من از ذهن‌زدگی در: چه کسی اوّل گُفته؟ خلاصه می‌شود. «پیر پسر» اُکتای براهنی جامع‌تر به موضوعی این‌چُنین پرداخته و بازی بوسیدنیِ حسن پورشیرازی حقیقتاً ثابت کرده، دود از کُنده بلند می‌شود. امّا مسئله‌ی ...